Untitled Document

วัสดุกราฟิก

<ม่วง>Drawing Materials

<เหลือง>Drawing Techniques: a Guide Contents Process:
Underdrawing
<ม่วง> Artists began not only finished paintings, but also
working drawings with preliminary sketches on the support. They often used impermanent or less visible materials, like stylus, charcoal, or black chalk, to execute these underdrawings, because they intended to erase them or cover them over with more permanent media like ink, wash, or white heightening. Occasionally slight traces of the underdrawings remain visible to the naked eye. Even if they are completely covered over, researchers can sometimes see the underdrawings by means of laboratory techniques like infrared reflectography.

Stylus.

The stylus, a pointed metal rod used since antiquity to
draw or write on wax tablets, acquired a more specialized function after the introduction of paper. Since it impressed a barely visible line into the surface of unprepared paper, it was useful for underdrawing, that is, laying down the initial thought to be built up with chalk or pen, for tracing, for laying in perspective lines, or for squaring for transfer

Charcoal

Charcoal is made from wooden slips bound together
and carbonized in an airtight container, so that they do not burn to ashes. What remains are friable sticks, which leave long, sharp-edged particles in the paper fiber, producing a line denser at the pressure point, but more diffused at the edges than black chalk, because of its friability. The overall result is less precise, ideally suited to freer figure studies and heads. It is also the most easily erased of media, making it ideally suitable for underdrawing.

<ม่วง>

Black Chalk

Natural black chalk is a soft stone, a composite of
carbon and clay known as carbonaceous shale. The carbon provided the color, and the clay acted as a binder. Since the quality of the stone was extremely variable,
Black Chalk first became popular in the late fifteenth
century and continued to gain favor in the sixteenth. It declined in the eighteenth, as chalk of acceptable quality became more difficult to obtain, and was eventually supplanted by synthetic chalk, crayons and graphite.

Liquid Media

The liquid media consist of inks, which are applied in
fine lines with pens or as washes with brushes, and of paints, which are traditionally applied with brushes and are primarily used for color and shading, and less often for linear indications of form. Inks are water-based, and the coloring agent is usually some form of carbon, although sepia ink is made from the natural dye expelled by the cuttlefish as camouflage. The white pigments which are an essential adjunct of dark inks are manufactured from metallic substances, either lead or zinc. Colored paints, whether made by hand in the workshop from natural materials or manufactured, as they are today, are produced with an extensive variety materials and processes.

<ม่วง>

Brush and Wash

Brushes have been in use for both writing and drawing
since antiquity. Artists favored brushes made from tufts ofsquirrel hair mounted in the hollow end of a quill. They were used for a large range of strokes, from fine lines to broad fields of wash.Artists often combined brown inks with washes of a different color, especially grey, as here, or blue. They also made washes from ground red chalk and used them together with red chalk as a linear medium for rich effect.

Pen and ink
Although brushes have long been widely used for
painting, drawing, and writing, both draftsmen and scribes recognized early that a single, somewhat flexible tube could be sharpened to a point to transfer a liquid medium to the support in fine, precisely defined lines. Feathers (quills) and reeds provided the most useful tools, offering the right combination of flexibility and stiffness, as well as durability. By the eighteenth century the metal pen emerged, a manufactured imitation of its natural predecessors.

<ม่วง>Quill Pen

Quill pens were made from the feathers of a variety of
different birds: the goose, the swan, the raven or the crow. Each was chosen for its special characteristics. Raven or crow feathers were chosen for the finest work, while goose quills were the most common.

<เหลือง>

Reed Pen

A common writing tool in antiquity, the reed pen
antedates the quill. It is less flexible than the quill and produces a strong line with distinct patterns of broadening and narrowing. Pierfrancesco Mola here uses it to create a forceful image with few lines.

Metal Nib Pen

The metal pen was not in wide use until the second
quarter of the nineteenth century, when advances in production methods made it possible to manufacture them in number. The hard, precise line of the metal pen is easily recognizable in the line drawings of Picasso and Matisse or of nineteenth and twentieth century illustrators and cartoonists

Bistre

<ม่วง>

Iron-Gall Ink

Old Master drawings are popularly identified with the
handsome brown color of their ink. Formerly these sheets were commonly described with the misnomer "sepia". It is usual today to describe all such drawings as "pen and brown ink" or "brush and brown wash", because, although a number of different inks were used, it is difficult to distinguish between them. Of the two primary kinds of ink, bistre presents more or less the original appearance at the time of use, and iron-gall ink turns from black to brown with time.
Iron-gall ink, the most common ink used before the
nineteenth century, both for writing and for drawing, was made from a concoction of iron sulfate, gall-nuts, and gum arabic, which was added as a binder. Iron-gall ink may be somewhat less transparent, but is only very obviously distinguishable from bistre when it has been applied in excessive concentration. In these cases, the acidity of the ink eats through the paper to the severe detriment of the artwork. Curiously it was this quality which first attracted scribes to iron-gall ink in the middle ages. It became invaluable for drafting legal documents, since, once it began to eat through the paper fibers, it could not be erased or blurred by scraping or washing.

Brown inks : Sepia

Old Master drawings are popularly identified with the
handsome brown color of their ink. Formerly these sheets were commonly described with the misnomer "sepia". It is usual today to describe all such drawings as "pen and brown ink" or "brush and brown wash", because, although a number of different inks were used, it is difficult to distinguish between them. Of the two primary kinds of ink, bistre presents more or less the original appearance at the time of use, and iron-gall ink turns from black to brown with time.The term sepia, which properly denotes the brownish-black ink made from the dark liquid of cuttlefish, traditionally misused as a blanket term for the brown ink of old master drawings appears to have come into use only in the eighteenth century and to have gained popularity in the nineteenth. Genuine sepia inks are sold as cakes of pigment which are mixed with water by the artist before use.

Black Inks: India and Chinese Ink

Black carbon inks, which retain their original
color, first reached wide use in Europe in the seventeenth century, although crude recipes for them were already known in the sixteenth. Sticks of black ink that could be liquefied in water began to be imported from the Orient in the seventeenth century and were known as "Chinese ink" or "Indian ink" Local production followed. It was found that this ink could produce beautiful grey washes as well. The contrast of warm brown bistre pen lines and cool grey carbon washes was found to be particularly pleasing and is a notable feature in the work of eighteenth century draftsmen like Canaletto. In the nineteenth and twentieth centuries India ink with its strong black tone when used in concentration became an ideal medium for the hard, precise lines of the metal pen.

<ม่วง>

Drawing Techniques: a Guide

Drawing, as it was practiced in the western tradition,
emerged from the Renaissance, when far-reaching changes in artists¹ methods of design and execution took place. In the middle ages drawings were either finished records of compositional ideas that were kept in model books, underdrawings beneath frescoes and panel paintings, or working sketches on wax tablets or fragments of plaster and pottery which have not survived. Beginning in the early fifteenth century the increasing use of motifs observed from nature, the study of antiquities, and complex compositions based on mathematically consistent perspective required preparatory drawings that solved each problem individually and assembled them into a whole.
The availability of paper as a relatively affordable support for drawing provided the means that made this expansion the functions of drawing possible. Hence, from the Renaissance to the beginning of the twentieth century, most drawings served a specific preparatory function in the development of the artist¹s concept from first idea to finished composition. Each sheet had its place in a series of working drawings, and there was usually some technical means of transferring the design from one sheet to another, as the artist¹s thought progressed from one stage to the next.

วัสดุกราฟิก
อุปกรณ์ในการสร้างสื่อ หรือวัสดุกราฟิกประกอบด้วยหลายสิ่งดังนี้คือ
ดินสอถ่าน
ดินสอถ่านที่ไม่มีไม้หรือวัสดุอื่นหุ้ม มีลักษณะเป็นถ่านทั้งแท่งขนาดเท่ากับดินสอดำแต่สั่นกว่าครึ่งหนึ่ง มีทั้งแบบแท่ง กลม และเหลี่ยม มักนำมาวาดภาพโดยไม่ต้องลงสี อาศัยความหนาของดินสอและเงาที่เกิดจากนำหนักของการกดดินสอ วิธีการใช้โดยมากมักจะหักให้ได้ขนาดเหมาะมือ และฝนปลายของดินสอให้มีความคมน้อยลง ถ้าต้องการเขียนภาพให้มีเส้นหนาควรหักแท่งดินสอให้ยามตามความหนาของเส้นที่ต้องการ ดินสอถ่านไม่นิยมใช้ในการสร้างสื่อการสอน เพราะเป็นสีดำล้วน ไม่จูงใจ และเปื้อนง่าย ลบออกยาก ดังนั้นจึงไม่เหมาะสำหรับงานทางด้านศิลปะดินสอถ่าน

<ม่วง>ดินสอถ่าน

มีลักษณะเป็นดินสอที่ไส้เป็นสีหุ้มด้วยไม้ มักใช้ระบายกระดาษขาวหรือกระดาษสีอ่อน การเหลาไส้ดินสอไม่ควรเหลาจนแหลมจนเหมือนดินสอที่ใช้ร่างภาพ ควรฝนให้ปลายไส้ดินสอมนพอสมควรก่อนระบายสีบนกระดาษ และไม่ควรใช้น้ำหนักกดสีมาก จะทำให้กระดาษเป็นรอยตามแรงกด เพราะไส้ดินสอมีความแข็ง และความแข็งของไส้ดินสอจะแตกต่างกันไปตามบริษัทผลิต ถ้าไส้ดินสอมีความแข็งเนื้อสีน้อยราคาถูกลง สีชนิดนั้นคุณภาพที่สีได้จะไม่แจ่มชัด ดังนั้นการใช้ดินสอจึงเหมาะกับการวาดรูปขนาดเล็ก หรือการพิมพ์ลงบนหนังสือสำหรับเด็ก ไม่เหมาะกับการระบายสีภาพใหญ่

ดินสอเทียน

โดยปรกติดินสอดำ ซึ่งไส้ทำจากคาร์บอนจะใช้งานได้เฉพาะบนกระดาษ ไม้โลหะผิวหยาบเท่านั้น ส่วนวัสดุอื่นที่มีผิวหน้ามัน อาทิ กระจก แผ่นไฟเบอร์ผิวมัน พลาสติก เช่น แผ่นอาซิเตท จะเขียนด้วยคาร์บอนล้วนไม่ติด ดังนั้นจึงต้องใช้ดินสอที่มีไส้ซึ่งมีส่วนผสมของพาราฟิน เราเรียกว่า ดินสอเทียน หรือดินสอเขียนกระจก ซึ่งมีหลายไส้ให้เลือก ดินสอที่ออกแบบมาเฉพาะสำหรับบนวัสดุผิวมันเช่นนี้ ไส้ดินสอจะหุ้มด้วยกระดาษม้วน มีรอยปรุเป็นตอน ๆ สำหรับดึงกระดาษบางส่วนออก เพื่อแทนการเหลาดินสอ ทั้งนี้ เพราะไส้ดินสอหักง่าย การเหลาดินสอตามวิธีการเหลาแบบไส้คาร์บอน ดังนั้วิธีการเหลาทำโดยดึงเชือกที่ปลายดินสอให้ย้อนกลับลงมาด้านท้ายของแท่งดินสอ เชือกจะทำให้รอยปรุขาด หลังจากนั้นใช้นิ้วดึงกระดาษส่วนที่ขาดจากรอยปรุออก กระดาษจะลอกเป็นชั้น ๆ ทำให้ไส้ดินสอโผล่ออกมา วิธีนี้สามารถลอกออกเป็นตอน ๆ จนตลอดแท่งดินสอ

<ฟ้า>

ปากกาไม้ไผ่

ปากกาไม้ไผ่นับว่าเป็นปากกาที่สามารถทำขึ้นใช้งานจากวัสดุธรรมชาติได้เองง่าย ๆ ซึ่งมักจะใช้งานในการเขียนตัวอักษรแทนปากกาเขียนตัวอักษรชนิดโลหะได้ ในสมัยโบราณใช้ปากกาไม้ไผ่ในงานกราฟิก และงานศิลป์กันอย่างแพร่หลาย เช่น ศิลปินมีชื่ออย่าง แวนโก๊ะ ก็ใช้ปากกาชนิดนี้

ปากกาตีเส้น

ปากกาตีเส้น ประกอบด้วยโลหะ 2 ชิ้น ขันด้วยน็อตตัวเล็กใช้ปลายโลหะทั้งสองปรกบกันเพื่อขังน้ำหมึกไว้ระหว่างปลายโลหะทั้งสอง ปากกาชนิดนี้ใช้ในการตีเส้นได้อย่างดี เพราะใช้สะดวก เส้นสม่ำเสมอ กระดาษที่ใช้ควรเป็นกระดาษเนื้อแน่นไม่ซึมน้ำหมึกมาก ปากกาชนิดนี้มีทั้งชนิดใช้ตีเส้นตรง ใช้ประกอบกับวงเวียนเพื่อตีเส้นโค้งหรือวงกลม ปากกาชนิดนี้มักจะจำหน่ายมาเป็นชุดพร้อมกับวงเวียน

<ม่วง>

ปากกาคอแร้ง

ปากกาคอแร้ง เป็นปากกาปลายแหลม ปลายทำด้วยโลหะ ด้ามเป็นไม้หรือพลาสติก เหมาะกับงานลายเส้นและตัวหนังสือ ลักษณะของเส้นที่เขียนจะเป็นเส้นคมเล็ก มีความหนักเบาของเส้น เช่น เขียนปริญญาบัตร บัตรเชิญ เวลาเขียนใช้จุ่มน้ำหมึกขังอยู่ส่วนกลางของปาก เมื่อจรดปากกาลงบนกระดาษน้ำหมึกจะไหลมาตามปลายปากกาที่มีรอยแยะออกอยู่ ดังนั้นเมื่อจุ่มปากกาลงในขวดน้ำหมึก ควรปาดปลายปากกาที่ปากขวดเพื่อให้น้ำหมึกส่วนเกินไหลลงขวดและให้น้ำหมึกขังที่ปลายมีปริมาณพอสมควร ในขณะเขียนควรกดปลายปากกาแต่แผ่วเบา ถ้ากดปากกาแรงเกินไปปลายปากกาจะแยกออกจากกันมากเกินไป อาจเป็นสาเหตุให้น้ำหมึกไหลลงกระดาษเป็นจุด หรือบางครั้งน้ำหมึกอาจไม่ไหลลงมาที่กระดาษเลย เพราะไม่มีช่องนำน้ำหมึกที่เป็นเส้นปลายปากกา 2 เส้นที่เกิดจากช่องของโลหะ

ปากกาเขียนตัวอักษร

ปากกาเขียนตัวอักษร เป็นปากกาที่มีลักษณะคล้ายปากกาคอแร้ง แต่ได้รับการสร้างให้มีขนาดปลายปากกาที่แตกต่างกันออกไป เพื่อสะดวกในการเขียนตัวอักษรยิ่งขึ้น ลักษณะของตัวอักษรจะมีเส้นหนาบางแตกต่างกันตามแบบของปลายปากกา ปากกาชนิดนี้ประกอบด้วย ด้ามจับกับตัวปลายปากกาแยกจากกัน และสามารถประกอบเข้ากับด้ามได้โดยเลือกขนาดของปลยปากกาได้หลายแบบตามต้องการ ปากกาชนิดนี้นิยมใช้สำหรับเขียนตัวอักษรขีดเส้น

พู่กัน

นับเป็นอุปกรณ์สำคัญชนิดหนึ่งในการทำงานกราฟิก ซึ่งมีความแตกต่างจากดินสอและปากกา เพราะส่วนปลายทำด้วยขนสัตว์ หรือวัสดุสังเคราะห์เป็นเส้นนำมาจับเป็นพู่กัน ส่วนด้ามจับทำด้วยไม้หรือพลาสติก พู่กันแบ่งออกเป็น 2 ชนิด ตามลักษณะปลายของพู่กัน คือ ชนิดปลายกลม และชนิดปลายตัดหรือปลายมน ลักษณะการใช้งานจึงแตกต่างกันออกไป เช่น ชนิดปลายกลมแหลมเหมาะแก่การระบายสี ส่วนปลายตัดแบนเหมาะแก่งานเขียนตัวอักษร

แปรง

แปรงเป็นอุปกรณ์ที่จัดอยู่ในกลุ่มพู่กัน แต่ด้ามมีขนาดใหญ่กว่ามาก และมีลักษณะการใช้งานที่แตกต่างพู่กันบ้างในงานกราฟิก จึงได้แยกให้เห็นเด่นชัด เพื่อนำมาใช้งานได้ง่ายขึ้น แปรงมีลักษณะส่วนปลายประกอบด้วยขนสัตว์ หรือวัสดุเส้นสังเคราะห์ตัดปลายเสมอกันตามหน้าตัด และมีความหนา ขนาดของแปรงที่มีขนาดเล็ก นิยมใช้มีขนาด ½ นิ้ว ขนาดจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ตามลักษณะการใช้งาน

น้ำหมึกดำ

เป็นหมึกที่ใช้กันมาตั้งแต่เดิม บางครั้งเรียกว่า India Ink น้ำหมึกชนิดนี้ซึมกระดาษได้ดี และเมื่อแห้งแล้วจะมีพื้นผิวค่อนข้างมัน การนำไปใช้งานในเชิงกราฟิก มักใช้กับปากกาคอแร้ง ปากกาสปีดบอล

ที่มา : www.yahoo.com/Drawing materials/
       www.Thaiall.com/gif
      สุพร ชัยเดขสุริยะ. ความรู้เกี่ยวกับการผลิตวัสดุกราฟิก,กรุงเทพฯ :
      จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย,2538.

<เชื่อมไป="http://www.sanook.com">
<เชื่อมไป="http://www.yahoo.com">
<เชื่อมไป="http://www.naruk.com">
<เชื่อมไป="http://www.kapook.com">